Δεν υπάρχει πιο μαγευτική εικόνα από τη Μανιάτικη γη ντυμένη στα φθινοπωρινά της. Ένας τόπος άγριος, λιτός. Το τοπίο αποτελείται κυρίως από πέτρα και νερό, τα οποία μπλέκονται μεταξύ τους και σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή. Τότε που ο άνθρωπος έπαιρνε από τη γη μόνο τα απαραίτητα για την επιβίωσή του και, εξαιτίας της προσφοράς της αυτής, τη σεβότανε, τη λάτρευε, την άφηνε να δημιουργεί θαύματα χωρίς να επεμβαίνει. Continue reading