Το ξυπνητήρι χτύπησε μία ώρα νωρίτερα, ώστε όλα να είναι έτοιμα τη στιγμή που θα ξυπνήσει το αγγελούδι σου.
Το σπίτι είναι τακτοποιημένο, ο καφές έτοιμος πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, το γάλα του μωρού σου στην ιδανική θερμοκρασία και ξαφνικά, ενώ εσύ κοιτάς γύρω σου και νιώθεις ικανοποιημένη, από το παιδικό δωμάτιο ακούγεται κλάμα.
Σε μία ώρα, το πολύ, η κατάσταση βρίσκεται εκτός ελέγχου!
Το ‘τρομερό’ δίχρονο σου δεν ευχαριστιέται με τίποτα, πειράζει ότι βρει μπροστά του, ότι και να του προτείνεις η απάντηση του είναι ‘όχι’, κλαίει και φωνάζει όταν δε γίνεται αυτό που έχει καρφωθεί στο μυαλουδάκι του, το οποίο μπορεί να είναι το πιο απίστευτο πράγμα, από το να πετάξει στη λεκάνη της τουαλέτας την αγαπημένη του μπαλίτσα, μέχρι να ανοίξει τα μάτια της κουζίνας.
Το τέλος της μέρας σε βρίσκει να συζητάς με τον σύζυγο σου τι κάνετε λάθος, να ψάχνεις σχετικά άρθρα στο διαδίκτυο ή να διαβάζεις σχετικά βιβλία από ειδικούς, που σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν παιδιά και δεν έχει χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσουν μία τέτοια κατάσταση.
Τα πράγματα είναι πιο απλά απ ότι φαίνονται. Μην απελπίζεσαι.
Έχω περάσει τρεις φορές αυτή τη φάση και μπορώ με σιγουριά να σου πω πως δεν κάνεις εσύ κάτι λάθος, ούτε το μωρό σου θα εξελιχθεί σε ταραχοποιό στοιχείο. Είναι απόλυτα φυσιολογική αυτή η κατάσταση και θα μπορέσεις να την αντιμετωπίσεις καλύτερα αν πρώτα κατανοήσεις τι περνάει το ίδιο το δίχρονο!
Λίγο πριν την ηλικία των δύο, το μωρό μας περνάει σε ένα άλλο στάδιο σωματικά και ψυχικά. Μέχρι τώρα είχε απόλυτη ανάγκη υποστήριξης από τους γονείς του σε ότι και αν έκανε. Ξαφνικά νιώθει ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο και είναι έτοιμο να το κάνει ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια που θα συναντήσει στο δρόμο του. Εξαιτίας της ανεξαρτησίας του , όσον αφορά στη κίνηση, νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα μόνο του. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα εφικτό, είτε γιατί πραγματικά δε μπορεί λόγω της ηλικίας του είτε γιατί δεν του επιτρέπεται, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα γκρίνια, φωνές και διαφόρων ειδών ξεσπάσματα.
Η δυσκολία επίσης στην επικοινωνία είναι κάτι που εξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Θέλει να πει πράγματα, να εκφράσει τις επιθυμίες του, όμως δε μπορεί και αυτό του δημιουργεί ακόμα περισσότερο εκνευρισμό.
Έχουμε λοιπόν απέναντι μας ένα μικρό ανθρωπάκι που νιώθει πως μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά δε ξέρει πως.
Αντί να το τιμωρούμε και να το μαλώνουμε γιατί δε προσπαθούμε να το…. βοηθήσουμε;;;;
Από την εμπειρία μου μπορώ με σιγουριά να σας πω πως υπάρχουν λύσεις!
Βοηθείστε το μικρό σας να επικοινωνήσει κάνοντας του ερωτήσεις («Θέλεις να σου δώσω κάτι από το ντουλάπι;» , «Ποιος σου πήρε το παιχνίδι σου») . Σκεφτείτε ότι τις περισσότερες φορές θέλει κάτι να σας πει αλλά δε μπορεί γιατί δεν έχει κατακτήσει τον λόγο.
Όταν είναι εκτός ελέγχου πάρτε το αγκαλιά και πείτε του ότι το καταλαβαίνετε. Αυτό θα το κάνει να νιώσει ασφάλεια.
Δώστε του επιλογές («Θέλεις να βάλεις τα αθλητικά ή τα μποτάκια σου») .Έτσι θα νιώσει πως ο λόγος του μετράει.
Αν βρίσκεται σε κατάσταση θυμού, πάρτε το μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Του δημιουργεί έξτρα άγχος όταν νιώθει ότι όλοι το κοιτούν.
Και κάτι τελευταίο, το μωράκι σας δε θα είναι ποτέ ξανά δύο χρονών. Μη κάνετε απλά υπομονή, ώστε να περάσει αυτή η δύσκολη φάση. Ευχαριστηθείτε το, αγκαλιάστε το, παίξτε μαζί του.
Αυτό έχει ανάγκη πάνω από όλα!
