Ένας οξύς πόνος χαμηλά στη κοιλιά με ξύπνησε. Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα το ρολόι, η ώρα ήταν 1:30π.μ. Ανασηκώθηκα ελαφρώς και προσπάθησα να χαλαρώσω ώστε να περάσει. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ο πόνος πέρασε και ξανα ξάπλωσα. Δε πέρασε 1 λεπτό και ο ίδιος οξύς πόνος, χαμηλά στη κοιλιά με έκανε να σηκωθώ για τα καλά από το κρεββάτι.
Ήταν ξημερώματα Σαββάτου, 2 Σεπτεμβρίου του 2017, ήμουν έγκυος στην 32η εβδομάδα και μόλις είχαμε βολευτεί στο καινούριο μας σπίτι στο Καρλόβασι Σάμου.
Σαν έμπειρη, τρομάρα μου, μαμά ήξερα πως στις 32 εβδομάδες δε γίνεται να γεννήσεις. Είχαν προηγηθεί δύο φυσιολογικοί τοκετοί, κατά τη διάρκεια των οποίων όλα είχαν πάει κατ ευχήν. Τώρα γιατί να αλλάξουν τα δεδομένα; Άσε που δεν ήμουν έτοιμη ακόμα.. Είχα δύο ολόκληρους μήνες μπροστά μου. Δεν υπήρχε περίπτωση εγώ να γεννήσω πρόωρα σε ένα νησί που δεν έιχε Μ. Ε. Θ. νεογνών. Αυτά τα βλέπουμε μόνο στη τηλεόραση..
Ο πόνος συνέχιζε ανενόχλητος και είχε αρχίσει να γίνεται πιο συχνός.
”Χρήστο, δε νιώθω καλά, πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο.”
Ο άντρας μου, μέσα στον ύπνο του, αναρωτήθηκε τι του λέω; Ποιο νοσοκομείο; Αυτό που βρίσκεται 1 ώρα μακρυά από το σπίτι μας; Βραδυάτικα;
”Ξάπλωσε και θα νιώσεις καλύτερα.” μου απάντησε, αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά, όταν με κοίταξε στα μάτια κατάλαβε πως το θέμα δεν έπαιρνε αναβολή.
Μπήκα στο δωμάτιο των αγοριών μου, τα κοίταξα και άρχισα να κλαίω. Δε γνωρίζαμε πολύ κόσμο στο νησί. Πόυ θα τα άφηνα; Εισιτήρια οι συγγενείς μας είχαν κλείσει για τον Οκτώβριο. Ευτυχώς είχαμε προλάβει και είχαμε κάνει μερικούς καινούριους φίλους στην οικοδομή και είχαμε μία πόρτα να χτυπήσουμε.
Η Μαρία λοιπόν ήρθε από την απέναντι πόρτα, μας ευχήθηκε καλή τύχη σε ότι και αν συνέβαινε και ξάπλωσε στον καναπέ.
Ο δρόμος ήταν ατελείωτος και εγώ πονούσα τρομερά. Είχα ανοίξει το παράθυρο του αυτοκινήτου και νομίζω πως όλα τα έβλεπα θολά.. Φώναζα και έλεγα στον Χρήστο πως δεν αντέχω αυτούς τους πόνους, τους οποίους ποτέ δεν είχα ξανανιώσει. Εκείνος ψύχραιμος όπως πάντα κοιτούσε μπροστά και προσπαθούσε να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στον προορισμό μας.
Φτάσαμε..
Τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Εγώ με τα ρούχα μου, ο γιατρός να αλλάζει στο διάδρομό ενώ συγχρόνως μιλούσε με το ΕΚΑΒ ώστε να ξεκινήσει αεροπλάνο από την Αθήνα για να πάρει ένα πρόωρο μωρό που μπορεί να μη τα κατάφερνε. Στην Ελευσίνα ένα αεροσκάφος ετοιμαζόταν, την ώρα που από το Γενικό Κρατικό Νίκαιας έφευγε ένα ασθενοφόρο με μία άδεια θερμοκοιτίδα με σκόπο να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο το συντομότερο δυνατό. Οι άγνωστοι ήρωες που ζουν ανάμεσα μας (πιλότοι της Π.Α. και νεογνολόγοι) έτοιμοι να σώσουν ένα άγνωστο πλασματάκι που εκείνη την ώρα ερχόταν στη ζωή. Δύο μαίες να αναρωτιούνται γιατί μία γυναίκα που έχει γεννήσει άλλα δύο παιδιά βρίσκεται σε τέτοιο παραλήρημα, ο άντρας μου στη πόρτα της αίθουσας να με κοιτάει στέλνοντας μου όση θετική ενέργεια του έχει απομείνει και εγω να πονάω τόσο που, αλήθεια, πίστευα πως δε θα καταφέρω να επιβιώσω.
Ο γιατρός, ο κ. Ασημίνας, έμπειρος και έτοιμος για όλα. Σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά και με ύφος που δεν άφηνε περιθώρια για τίποτα άλλο.
Ξαφνικά έπιασε στα χέρια του ένα μικρό πλάσμα, το άφησε στο πλάι και έπεσαν πάνω του όλοι. Δε μπόρεσα να το δω.. Λίγα λεπτά μετα ο Χρήστος μπήκε μέσα στην αίθουσα με φίλησε και μου είπε πως φεύγει με το μωρό στο Πυθαγόρειο, αεροδρόμιο Σάμου, όπου φτάνει το C-130.
Έμεινα εκεί.. Χωρίς μωρό, χωρίς τον άνθρωπο μου..
Ευτυχώς όμως όλα είχαν πάει καλά..
Πόσα ευχαριστώ να πω;
Στη Μαρία και τη Σμαράγδα για την υποστήριξη στη Σάμο.
Στον κ. Ασημίνα, ο οποίος με την εμπειρία του έσωσε τη κατάσταση.
Στους πιλότους και μηχανικούς που εκείνο το βράδυ , 2/9/2017, είχαν υπηρεσία στην Ελευσίνα.
Στους γιατρούς του Γ. Κ. Νίκαιας.
Στο Θεό που μου έδωσε δύναμη και στον άγγελο μου, τη μαμά μου που πάντα με προστατεύει.
Τέλος ,στον άντρα μου που χώρις αυτόν δίπλα μου δε θα μπορούσα να αντιμέτωπίσω αυτό το βουνό που υψώθηκε μπροστά μου.
Ιάσονα Χρόνια Πολλά! Είσαι ένας μαχητής!
