Από χθες είχαμε συμφωνήσει πως θα έλεγαν τα κάλαντα. Θα καθόμασταν εμείς σε μια κεντρική καφετέρια και εκείνοι θα πήγαιναν μόνοι τους. Έτσι και έγινε!

Η αλήθεια είναι πως στην αρχή το άγχος μου ήταν μεγάλο..
Αν τους έκλεβε κανένας; Ευτυχώς μένουμε σε μια μικρή κοινωνία.. Τα πράγματα είναι ήρεμα..
Αν κάποιος τους έλεγε να φύγουν; Η απάντηση “μας τα παν” είναι γνωστή..
Αν δεν πρόσεχαν στο δρόμο;
Αν, αν, αν…..

Στην αρχή ήταν διστακτικοι. Κάθε 10 λεπτά τους έβλεπα σε μια διαφορετική γωνία να τσεκάρουν αν είμαστε εκεί. Έβρισκαν συνέχεια μια δικαιολογία για να έρθουν σε εμας.. Όσο η ώρα περνούσε, τόσο αργούσαν να φανούν!

Καποια στιγμή, αφού πέρασαν 2 ώρες, επέστρεψαν οριστικά και μας ανακοίνωσαν πως τα είπαν παντού! Άνοιξαν τον caprice-κουμπαρά και άρχισαν το μέτρημα! Αυτό που ακουλούθησε πραγματικά με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα!

Πήγαν να αγοράσουν από ένα δώρο στον εαυτό τους, για τον κόπο που έκαναν.. Ο Γιώργος(5,5 ετών) αγόρασε ένα ρολόι! Ο Νικόλας (8 ετών) αγόρασε ένα βιβλίο! Τα χρήματα που έμειναν αποφάσισαν να τα βάλουν στο κουμπάρα για τις πασχαλινές διακοπές!

Όταν επέστρεψαν από τα ψώνια τα προσωπάκια τους έλαμπαν! Μας έδειχναν με χαρά τα δωράκια τους! Μας εξηγούσαν!
-Το ρολόι είναι αδιάβροχο!
-Το βιβλίο είναι το νούμερο 2 της σειράς και έχει σύνολο 13!
-Ενω το ρολόι είχε 18 ευρώ, εγώ το πήρα 15!
-Θα γράψω στην πρώτη σελίδα τα ονόματα μας, έχεις στυλό;;;

Μάζεψαν χρήματα ΜΟΝΟΙ τους και πήραν δωράκια στους εαυτούς τους. Αυτά τα δώρα έχουν άλλη αξία γι αυτούς!

Βίωσαν ένα πολύ παλιό ελληνικό έθιμο..

Ήταν η πρώτη φορά που άνοιγαν τις πόρτες των μαγαζιών και ρωτούσαν “να τα πούμε;;”. Ήθελε θάρρος! Τα κατάφεραν..

Έκαναν υπομονή μέσα στο κρύο να τελειώσουν οι προηγούμενοι και μετά να μπουν αυτοί να τραγουδήσουν..

Έπρεπε να είναι ευγενικοί, κοινωνικοί, να επικοινωνήσουν με μεγάλους ανθρώπους χωρίς εμάς δίπλα τους..

Πόσα πράγματα έμαθαν σήμερα..

Μπράβο σε όλα τα παιδιά ! Και του χρόνου!!