Από τον πρώτο καιρό που έγινα μαμά, κάθε φορά μετά το μπάνιο των παιδιών, την ώρα που τα έντυνα, παρατηρούσα το σωματάκι τους και τυχόν αλλαγές στο δέρμα τους. Η συνήθεια μου αυτή πολλές φορές με βοήθησε να εντοπίζω εγκαίρως διάφορα ‘προβλήματα΄που θα ακολουθούσαν.
Ήταν το 2016 όταν ο μεσαίος μου γιος, 3 ετών τότε, παρουσίασε έναν ερεθισμό γύρω από το στοματάκι του. Σχεδόν αμέσως επισκεφτήκαμε τον γιατρό, ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν κάποια αλλεργία που εγώ νόμιζα, αλλά κοξάκι. Ευτυχώς το μάθαμε εγκαίρως, ο μικρός έμεινε λίγες μέρες σπίτι μέχρι να κάνει τον κύκλο του και με αυτό το τρόπο δε μεταδόθηκε και σε άλλα παιδάκια.
Έτσι, λοιπόν, πριν καιρό, μετά το μπάνιο και ενώ έντυνα το μικρό, είδα ένα σπυράκι στη κοιλίτσα του, το οποίο ήταν σαν ελίτσα, στο χρώμα του δέρματος και ελαφρώς εξογκωμένο. Αρχικά δεν έδωσα σημασία, το είχα όμως στο νου μου. Πριν λίγες μέρες παρατήρησα ακόμα ένα, ίδιο, ψηλά στον κορμό του. Αμέσως επισκεφτήκαμε τον γιατρό, ο οποίος μας διαβεβαίωσε πως είναι μολυσματική τέρμινθος.
Τι είναι όμως αυτή η ‘μολυσματική τέρμινθος’;
H μολυσματική τέρμινθος προσβάλει συνήθως παιδιά και άτομα με ανίσχυρο ανοσοποιητικό. Σύμφωνα με το site του Dr Tζερμία Χριστόφορου η μετάδοση του ιού γίνεται κυρίως μέσω δερματικής επαφής. Η ευκολία μετάδοσης του ιού μεταξύ παιδιών έγκειται στο γεγονός ότι ο ιός στην προκειμένη περίπτωση μεταδίδεται εκτός από τη δερματική επαφή και μέσω ομαδικών αθλημάτων που ενδεχομένως να γίνεται κοινή χρήση εξοπλισμού όπως στρώματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ιός επιβιώνει σε επιφάνειες που έχει αγγίξει άτομο που έχει μολυνθεί.
Παράλληλα, ο αυτοενοφλαμισμός αποτελεί έναν ακόμα τρόπο επέκτασής του ιού από το ίδιο το άτομο στον εαυτό του, εν προκειμένω το παιδί να ξύσει τη βλάβη και μετά να αγγίξει ένα καθαρό σημείο του σώματός του.
Οι βλάβες της μολυσματικής τερμίνθου εμφανίζονται κυρίως στο πρόσωπο, τον κορμό, τα άκρα. Τα εξωγκόματα αυτά συνήθως δεν προκαλούν πόνο.Η ασθένεια τείνει να είναι χειρότερη σε παιδιά με έκζεμα. Οι βλάβες της τερμίνθου μοιάζουν με μικρές μαργαριταροειδείς βλατίδες, μεγέθους 3-6 χιλιοστών, με ομφαλωτό κέντρο, που περιέχουν ένα παχύρευστο υλικό.
Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αφεθεί χωρίς θεραπεία και μετά από κάποιους μήνες να υποχωρήσει. Η θεραπεία συνίσταται σε αφαίρεση των βλαβών και σύνθλιψή τους με χειρουργική λαβίδα ή κοχλιάριο και στη συνέχεια εφαρμογή βάμματος ιωδίου. Άλλες μέθοδοι είναι η αντιμετώπιση των βλαβών με κρυοθεραπεία, με διαθερμοπηξία και γενικά ότι σας προτείνει ο δερματολόγος σας.
photo εξωφύλλου από aad.org
