Πολύ συχνά τα παιδιά μου δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, τόσο στις καθημερινές επαφές με τα ‘φιλαράκια’ τους, όσο και με τους ενήλικους που συναναστρέφονται.

-Να κλάψω ή μήπως με πουν ευαίσθητο;

-Να χοροπηδήσω από τον ενθουσιασμό μου ή θα με πουν χαζοχαρούμενο;

-Να αγκαλιάσω τους φίλους μου, τα αδέρφια μου, τους γονείς μου ή μήπως με θεωρήσουν υπερβολικό;

Αυτά και άλλα τόσο ερωτήματα στριφογυρνούν στα μυαλουδάκια των μικρών μου και εγώ δε χάνω ευκαιρία να τους διαβάζω βιβλία σχετικά με τα συναισθήματα, ώστε να λυθούν όλες οι απορίες τους.

Στα χέρια μου, που λέτε, έπεσε το βιβλίο ‘Ο κήπος με τα συναισθήματα’ της Βίκκυς Σακκή και νομίζω πως δε θα μπορούσα να βρω πιο κατάλληλο βιβλίο για να διαβάσω στα παιδιά, τη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε.

Η Βίκυ έχει προσεγγίσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την απομόνωση που μπορεί να βιώνουν τα παιδιά εξαιτίας των φοβιών των μεγάλων.

Τι θα λέγατε να τη γνωρίισουμε λίγο καλύτερα;

Πάμε να δούμε τι έχει να μας πει για το βιβλίο της που, τόσο γρήγορα, κατάφερε να κερδίσει μία θέση στη καρδιά μας;

Ποιο ήταν η έμπνευση σας όταν δημιουργούσατε αυτό το βιβλίο;
Έχοντας δουλέψει πολλά χρόνια με τους ανθρώπους, λόγω της ιδιότητάς μου ως ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, κατέληξα στο συμπέρασμα του πόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήταν οι άνθρωποι εάν δε φοβόντουσαν τα συναισθήματά τους. Αυτή λοιπόν ήταν και η έμπνευσή μου όταν έγραφα τον ”Κήπο με τα συναισθήματα”.
Διαβάζοντας το ένιωσα πολλές στιγμές πως βρίσκομαι σε ένα κόσμο ίδιο με τον δικό μας. Θα μπορούσαμε να παραλληλισουμε την καθημερινότητα των κατοίκων της Καστροπολιτείας με τη δική μας;
Μπορεί να υπάρχουν κοινά στοιχεία και ομοιότητες στην καθημερινότητα των κατοίκων της καστροπολιτείας με την δική μας καθημερινότητα, κυρίως όσον αφορά την αναγκαστική αποστασιοποίηση που υπάρχει στις μέρες μας, η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι στους ανθρώπους της καστροπολιτείας επιβλήθηκε ένας νόμος, ενώ στον δικό μας κόσμο, εξαιρώντας την περίοδο της πανδημίας, οι άνθρωποι πάνω στη γη, χωρίς να το καταλαβαίνουν, έχουν αυτοεγκλωβιστεί μόνοι τους στην κοινωνική απομόνωση.
Αν ήσασταν κάποιος από τους ήρωες του βιβλίου, ποιος θα ήταν αυτός;
 Θα ήθελα να είμαι η Ουρανίτσα, η κεντρική ηρωίδα του παραμυθιού, γιατί μου αρέσει και θαυμάζω σε αυτήν τη διάθεση που έχει για ζωή, τους ανοιχτούς της ορίζοντες, την τόλμη της και το ότι κυνηγάει τα θέλω της.
Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας;
Το μήνυμα που θέλω να περάσω στους αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους, είναι ότι ο χειρότερος εχθρός για όποια προσωπική επιθυμία και για μια όμορφη ζωή είναι μόνο ο φόβος και ο αυτοεγκλωβισμός.
Μας ετοιμάζετε κάτι καινούριο;
Οι περιπέτειες της Ουρανίας,του Γρηγόρη και του Μπήντη έχουν συνέχεια…Στην πραγματικότητα ‘Ο κήπος με τα συναισθήματα’ είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Οπότε ακολουθεί το δεύτερο και το τρίτο μέρος…
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στις σελίδες συναισθήματα  στο facebook και syn_aisthimata στο instagram.
Written by Alina Atmatzidou

Leave a Comment