Από το τελευταίο Σάββατο του Οκτωβρίου περίμενα να έρθει αυτή η μέρα. Ο αρχικός λόγος ήταν ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι η Άνοιξη και για μένα η εποχή αυτή έρχεται όταν αλλάζει η ώρα σε θερινή. Στη πορεία βέβαια προστέθηκε ακόμα μία αιτία. Σήμερα εγώ και η οικογένεια μου δε θα ήμασταν εδώ, στη Σάμο, στο σπίτι μας. Σήμερα, αν όλα πήγαιναν όπως τα είχαμε οργανώσει θα ήμασταν στην Αθήνα, θα βολτάραμε και τη Δευτέρα το πρωί θα πετούσαμε για Βιέννη, για το καθιερωμένο ετήσιο ταξιδάκι μας στο εξωτερικό. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν όπως τα είχαμε κανονίσει..
Τις τελευταίες μέρες πολύ συχνά αναρωτιέμαι αν η ζωή μας ανήκει. Αν δηλαδή είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι αυτού του παιχνιδιού. Αν με πιο απλά λόγια είμαστε εμείς αυτοί που βάζουμε τους κανόνες. Κατέληξα τελικά στο ότι όχι, δεν είμαστε εμείς. Εμείς απλά μπορούμε να καλυτερέψουμε με τη στάση μας την κάθε μέρα που ξημερώνει. Να χτίσουμε τον εαυτό μας όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας από εμάς, ώστε να βελτιώσουμε τη ποιότητα της ζωής μας. Αλλά μέχρι εκεί.
Το διάστημα αυτό, για ακόμα μία φορά, κατάλαβα πως τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως εμείς τα θέλουμε. Τα σπίτια που βρίσκονται στην ακροθαλασσιά έχουν την ευκαιρία καθημερινά να αγναντεύουν τη θάλασσα. Όταν όμως η θάλασσα θυμώσει, τα μανιασμένα κύματα τα χτυπάνε αλύπητα και αυτά τα έρμα δε μπορούν να κάνουν τίποτα, μόνο να περιμένουν να κοπάσει η καταιγίδα..
Κάπως έτσι νιώθω και εγώ. Αντιμετωπίζω μία δύσκολη και πρωτόγνωρη κατάσταση, όπως όλοι μας. Στεναχωριέμαι, προβληματίζομαι και κάποιες φορές δε σας κρύβω πως φοβάμαι.. Όχι τόσο τον νέο ιό που τόσο ξαφνικά εμφανίστηκε, όσο το μετά.. Δε ξέρω τι ακολουθεί, δε ξέρω τι με περιμένει, δε ξέρω τι υπάρχει πίσω από αυτή τη στροφή.
Παρόλαυτα είμαι σίγουρη πως όλο αυτό μου άφησε ένα μικρό δωράκι. Ένα δώρο που θα το φυλάω σαν θησαυρό.. Το δώρο αυτό δεν είναι άλλο από το ότι κατάλαβα πως στη ζωή δεν είναι τίποτα δεδομένο. Τίποτα.. Ούτε η δουλειά μας, ούτε η ξεγνοιασιά, ούτε καν η ίδια η ζωή..
Γι αυτό μόλις όλα τελειώσουν ένα είναι σίγουρο. Πιο πολύ από ποτέ θα ευχαριστιέμαι τα πιο απλά πράγματα. Το πρωινό ξύπνημα, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, μια βόλτα στην ακροθαλασσιά, ένα ‘καλημέρα΄ από κάποιον άγνωστο.. Όλα..
Θα δω τη ζωή με άλλο μάτι. Θα την εκτιμήσω περισσότερο. Θα την εξαντλήσω.
cover pagephoto tovivlio.net
